Oğlum… Orkun

Kimse sormadı, o ne hissetti diye.
O da anlatmadı.
Çünkü bazı gururlar sessizdir;
konuşmaz, bağırmaz, oturur.
Sırtını duvara verir, sigara yakmaz bile.
Yüzüne bir şey olur… ama adı konmaz.

O hâli bilirim.
Ben de Beşiktaşlı bir babayım.
Kızım henüz o tribünleri görmedi belki,
ama Beşiktaş sevgisini gözlerinden içeri usulca bırakıyorum.
Henüz elinden tutup maça gitmedim,
ama hayal ediyorum.

Bu yazıyı, Orkun’un babasının yerine kendimi koyarak kaleme aldım.
Belki onun kadar çok şey yaşamadım,
ama ne hissettiğini yüreğimin derinliklerinde duyuyorum.

Bir baba konuşmasa da,
kalbinin kıyısında kıyamet kopar.
Ben o kıyıya gittim.
Halis Kökçü’nün yerine oturdum.
Ve onun sessizliğini yazıya çevirdim.

İlk topunu eline aldığında fark etmiyordum.
Zaten o gözle de bakmıyordum.
Her çocuk gibi…
Peşinden koşuyor, düşüyor, kalkıyordun.
Kimi zaman ağlıyor, kimi zaman kahkahalar atıyordun.

Ben de izliyordum sadece.
Güzelce oynasın, yorulsun, mutlu olsun diyordum içimden.

Ama o top…
Ne zaman ki ayağına değil, kalbine dokunmaya başladı,
benim içimde de bir şey kıpırdanmaya başladı.

O vakit anlatmaya başladım sana Beşiktaş’ı…
İnönü’nün taş duvarlarını,
Seba’yı, Kapalı’yı, Optik Başkanı,
Sergen’in ayak içini,
Yüzüncü yılın sabahını,
İlhan’ı, Pascal’ı, Tayfur’u…

Ve o geceyi, Feyenoord maçını,
Demba Ba’yı beklediğin anı,
geceden hazırladığın formayı.
Her zamankinden erken kalkışını.

Hatırlıyorsun değil mi?
Öyle çok konuştum ki o armayı,
sanki bir gün giyeceksin gibi.
Sanki o forma bir kumaş değilmiş de,
bizim tarihle diktiğimiz bir yeminmiş gibi.

Sadece bir kulüp değil Beşiktaş,
bir yön, bir yemin, bir eksiklikti içimizde.
Bizden çok uzaktaydı,
gurbette ekranda görünür ama elimizle dokunamazdık.
Bir aidiyet, bir umut, bir bekleyişti Beşiktaş.

Ama her gece,
aynı dileğe dönüşüyordu içimizde:
“Bir gün oraya gideceğiz.”

Ben sustum hep.
Çünkü bazen,
insan bir hayale yalnızca inanır.
Dile dökmez.
Uğruna yaşar.

Zaman geçti.
Büyüdün.
Yabancı diller öğrendin,
yeni şehirler gördün.
Farklı bayrakların altında ter döktün.

Koca koca kulüpler seninle ilgilendi.
Kimi zaman övündüm,
kimi zaman içim sessizce sızladı.

Çünkü biliyordum:
Başını başka bir yöne çeviriyordun.
Paraya değil, vitrine değil, şöhrete hiç değil…
Bir tribüne bakıyordun.
Siyah-beyaz bir tribüne.

Hayatında hiç tam içinde olmadığın ama
sanki hep seninmiş gibi hissettiğin o kalabalığa.
Görmediğin bir sokağın adını ezbere biliyordun.
Hiç oturmadığın bir koltuğun sana ait olduğunu hissediyordun.

Ben bir şey demedim.
Ama kalbimde hep o cümle gezindi:
“Umarım bir gün, oğlum hayaline değil,
ait olduğu yere varır.”

Çünkü hayaller bazen ulaşılır,
ama ait olunan yer…
O, insanın içini tamamlar,
su çatlağını bulur.

Belki hayallerimiz bu kadar büyük değildi.
Ama şimdi 10 numarası, kaptanı diyor,
layık görüyorlar seni.

Sahi oğlum,
ne oldun sen böyle?

Ve şimdi,
oğlum
Orkun,
bir formayla değil,
bir yeminle sahada olacaksın.
Ömrünün en kıymetli anını yaşayacaksın.

O hayal şimdi yürüyor yanı başımda.
Çocukluğunun neşesiyle dolu adımlarla.

Kulağımda yankılanan tek cümle:
“Baba, oldu.”

Hoş geldin oğlum.
Sen sadece bir forma giymek için değil,
bir hikâyeyi tamamlamak için buradasın.

Bu semt, bu taraftar,
sana sadece futbolcu değil,
bir evlat gibi sarılacak.

Ve sonunda,
sessizce sakladığım gururla,
kısık bir sesle fısıldayacağım:
“Beşiktaşlı olunmaz, Beşiktaşlı doğulur.”