Son günlerde Beşiktaş Stadyumu hakkında bazı spor yorumcularının “içinden deniz görünmüyor, kapalı kutu” şeklindeki ifadelerini şaşkınlıkla takip ediyoruz; üstelik bu yorumlar, kendisini Beşiktaşlı olarak tanıtan isimlerden gelince daha da düşündürücü bir hâl aldı. Bu akıl tutulmasına karşı bizim de söyleyeceklerimiz var…
Beşiktaş Stadyumu’nun “dünyanın en güzel stadı” olarak nitelendirilmesi sadece mimari ya da deniz manzarasına indirgenemez. Bu tanım, geçmişten bugüne taşınan kültürel bir aidiyeti, hafızayı ve tutkulu bir taraftar kimliğini temsil eder.
Boğaz’ın kıyısında, Dolmabahçe Sarayı’nın yanı başında, İstanbul’un kalbinde yükselen bu stadyum, Beşiktaş’ın tarihsel kimliğinin somut bir yansımasıdır. Tribünleriyle, sesiyle, atmosferiyle sadece Türkiye’nin değil, dünyanın dört bir yanından futbolseverlerin hayran kaldığı bir mabettir.
Her taşı, her koltuğu Beşiktaşlı’nın gözünde başka bir anlam taşır. Çünkü burası sadece bir futbol sahası değil; zaferlerin, hayal kırıklıklarının, gözyaşlarının ve en önemlisi aidiyetin mekânıdır.
Ağaçlı yoldan ağır ağır yürürken, gövdeleri zamana direnmiş çınarların arasından süzülen ışık gibi bir his doğar içine. Adımlar seni sıradan bir maç gününe değil, bir hikâyenin kalbine taşır. Sessizlik, yerini kalbindeki ritme bırakır.
Son dönemeç…
Ve bir anda o görkemli duvarlar çıkar karşına. Taştan değil sanki; anılardan, tezahüratlardan, gözyaşlarından örülmüş. Her bir tuğlası, binlerce hatıranın taşıyıcısı gibi dikilir önüne.
Bir serinlik kaplar içini, ama ürpermekten değil... Burası sadece bir yapı değil çünkü. Burası, çocukluğunda radyodan dinlediğin gollerin sesi, gençliğinde haykırdığın hayallerin yankısıdır. O an anlarsın ki; bu sadece bir stat değil, senin kökün, aidiyetin, yuvandır.
Ve işte o duvarları görür görmez içini saran duygu bir coşku değil sadece...
Bir kabul, bir sığınma, bir "nihayet geldim" duygusudur.
Bu yüzden, dışarıdan bakarak yapılan indirgemeci yorumlar, bu stadyumun ruhunu anlamayanların sözüdür. Beşiktaşlı için “görünmeyen deniz” değil, içten içe kabaran o coşku, ses, tutku ve tarihtir önemli olan.
O stadın sadece betonuna değil, hikâyesine, hafızasına, direnişine aidiz biz.
Vaktiyle yerimizden, yurdumuzdan kovulmak istendik. “Bu semtten çıkın” dendi. Beşiktaş gibi bir kulübe, Beşiktaş semtinden uzak bir stat önerildi. Başka ilçelerde, başka semtlerde yapay kalpler sunuldu bize. Ama biz “yuva”yı koltuk sayısında, AVM yakınlığında değil; hatıralarda, sokaklarda, semtimizde, sesimizde aradık.
Başka takım taraftarları gibi “olur” deyip susmadık. Direndik. “Dolmabahçe bizimdir” dedik. Burası sadece bir stat değil; burası yuvadır. Sırtını saraya, gözünü denize vermiş; kalbini halkına taraftarlarına açmış bir mabettir.
Her türlü siyasi baskıya, geciktirmeye, küçümsemeye karşı dimdik durduk. Zira orada sadece maç izlenmez; orada çocukluklar, sevdalar, babadan oğula/ kıza geçen emanetler yaşar. O stadın ışıkları yandığında sadece çim değil, geçmiş de aydınlanır.
Ve şimdi biz bu direnişle, bu inatla bir mabedi yerinde inşaa edip onu terk etmemişken; içine girince deniz görünmüyor diye laf edenlere sormak gerek:
Sen ne anlarsın iki direk arasında büyüyen aidiyetin değerinden?
Ne bilirsin bir semte kök salmanın, taşa toprağa sevdalanmanın ne demek olduğunu?
O sesi duymuyor musun?
Hani o dalga sesi…
Boğaz’dan değil, bizden yükselen
Her tezahüratta kabarır o dalga,
Her golde patlayan uğultu,
Kuleli önünde kırılan bir lodos gibidir.
Evet, gözle görünmez deniz içeriden…
Ama biz öyle bir taşarız ki,
öyle bir kabartırız ki içimizdeki coşkuyu,
İnönü ve deniz birbirine karışır,
Boğaz’ın ruhunda aynı ritmi tuttururuz.
Sen ister gör ister görme.
Bizim için o manzara zaten içimizde.
Stadyumun her duvarı,
Kıyı gibi dalgayı bekler sabırla ,
Ta ki bizimle yükselene dek..
Velhasıl, Dolmabahçe bir manzara değil, bir mirastır.
Bir maneviyat, bir sığınaktır. Ve her Beşiktaşlının kalbinde yeri bellidir.
İşte öyle biline.
